W dzień Narodowego Święta Trzeciego Maja, Prezydent Polski Andrzej Duda, wręczył najwyższe odznaczenia Państwowe sześciu obywatelom Polski. Odznaczeni zostali:
ORDEREM ORŁA BIAŁEGO
w uznaniu znamienitych zasług w działalności na rzecz rozwoju i promowania kultury fizycznej i sportu oraz krzewienia idei olimpijskiej w Polsce i na świecie
Irena KIRSZENSTEIN-SZEWIŃSKA
w uznaniu znamienitych zasług dla rozwoju polskiej nauki, za wybitne osiągnięcia w pracy publicznej i państwowej
Michał Aleksander KLEIBER
w uznaniu znamienitych zasług dla kultury polskiej, za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i twórczej
Michał LORENC
w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, za propagowanie wartości i znaczenia rodziny we współczesnym społeczeństwie, za chrześcijańskie świadectwo humanizmu i wkład w rozwój katolickiej nauki społecznej
Wanda Wiktoria PÓŁTAWSKA
w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, za wybitne osiągnięcia w pracy publicznej i państwowej
Irena Zofia ROMASZEWSKA
w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, za osiągnięcia w działalności publicznej i pracy dziennikarskiej
Bronisław WILDSTEIN.
Biogramy odznaczonych:
Irena KIRSZENSTEIN-SZEWIŃSKA
Lekkoatletka i działaczka ruchu sportowego, członek Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Wielokrotna medalistka olimpijska (1964, 1968, 1972, 1976), rekordzistka Polski, Europy i świata. Jako pierwsza w świecie kobieta przebiegła 400 m w czasie krótszym niż 50 s. Uznawana za najlepszą sportsmenkę Polski w plebiscytach Przeglądu Sportowego (1965, 1966, 1974, 1976). Po zakończeniu kariery zawodniczej rozpoczęła działalność sportową. Była m.in. wiceprzewodniczącą Polskiego Komitetu Olimpijskiego (od 1988) i prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (od 1997), oraz członkinią Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (od 1998). Jako przedstawiciel Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego była członkiem Komisji Koordynacyjnej sprawdzającej stan przygotowań do igrzysk olimpijskich w Atenach (2004), Londynie (2012) oraz Tokio (2020). Działała również w Komitecie Kobiecym Międzynarodowej Federacji Lekkoatletycznej IAAF (od 1984), Radzie Europejskiego Stowarzyszenia Lekkiej Atletyki (od 1995) i Towarzystwie Olimpijczyków Polskich (od 1993). Jest prezesem Polskiego Stowarzyszenia Sportu Kobiet (od 1994) oraz wiceprezydentem Światowego Stowarzyszenia Olimpijczyków (od 1995).
Michał Aleksander KLEIBER
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk i Prezes PAN w latach 2007 – 2010, wybrany ponownie na kadencję 2011 – 2014. Jest specjalistą z zakresie mechaniki i informatyki. W ostatnich latach zajmuje się także problematyką prorozwojowej polityki państwa, a w szczególności strategią rozwoju edukacji, nauki i innowacyjności gospodarki. Jest autorem bądź współautorem ponad 240 prac naukowych oraz 7 książek opublikowanych w wydawnictwach o światowej renomie. Jest członkiem rad redakcyjnych 17 międzynarodowych czasopism naukowych. Prof. Michał Kleiber w latach 1998 – 2001 reprezentował Polskę w Radzie Gubernatorów Centrum Badawczego UE. Był też polskim delegatem do Komitetu Sterującego „Zrównoważony wzrost” w ramach V Programu Ramowego UE. W latach 2001 – 2005 był ministrem nauki i informatyzacji oraz przewodniczącym Komitetu Badań Naukowych. W latach 2002 – 2005 był przewodniczącym Rządowego Komitetu ds. Umów Offsetowych. W latach 2006 – 2010 pełnił funkcję Społecznego Doradcy Prezydenta RP ds. badań i rozwoju. Był także członkiem powołanej w 2008 r Rady ds. Edukacji i Badań Naukowych przy Prezydencie RP. Od roku 2010 pełni funkcję wiceprzewodniczącego Społecznej Rady ds. Rozwoju Gospodarki Niskoemisyjnej. W latach 2001 – 2005 był ministrem nauki i informatyzacji oraz przewodniczącym Komitetu Badań Naukowych. W latach 2008 – 2010 był członkiem Komitetu Sterującego Rady Zarządzającej Europejskiej Fundacji Nauki (ESF) w Strasbourgu. Od roku 2010 pełni funkcję wiceprzewodniczącego Społecznej Rady ds. Rozwoju Gospodarki Niskoemisyjnej.
Michał LORENC
Jeden z najwybitniejszych współczesnych kompozytorów muzyki filmowej. Napisał muzykę do ponad 175 filmów, seriali telewizyjnych, filmów dokumentalnych oraz spektakli teatralnych. Współpracował z najlepszymi reżyserami z Polski, Czech, Wielkiej Brytanii i USA. Nagrywał muzykę z najlepszymi polskimi orkiestrami: Sinfonią Varsovią, Orkiestrą Filharmonii Narodowej i Warszawską Operą Kameralną. Michał Lorenc jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej, Czeskiej Akademii Filmowej oraz Polskiej Akademii Filmowej. Od 1975 do 1978 roku nagrywał piosenki do audycji „Zgryz” Macieja Zembatego, nadawanej w 3. Programie Polskiego Radia. Od 1979 roku do 1981 występował razem z Jackiem Kleyffem i Michałem Tarkowskim w „Teatrze Paranoicznym”. W 1989 roku skomponował muzykę do filmu „300 mil do nieba”, za którą otrzymał nominację do statuetki „Felixa – Europejskiej Nagrody Filmowej” oraz „Nagrodę im. Stanisława Wyspiańskiego”, przyznawaną przez Premiera RP. W 1996 roku przez 6 miesięcy pracował w Los Angeles w USA, z reżyserem – Bobem Rafelsonem. Muzyka, do filmu „Krew i wino” została zgłoszona do Oscara. W 2010 r. zaangażował się w tworzenie widowiska „2 x Strajk”, przygotowanego z okazji 30. rocznicy wydarzeń Sierpnia 1980. Skomponował muzykę do filmu dokumentalnego „Nie byliśmy bohaterami. Strajk oczami kobiet” oraz widowiska muzycznego „21”. Pod koniec 2010 roku zakończył komponowanie i nagrywanie muzyki do filmu Antoniego Krauzego – „Czarny Czwartek”, opowiadającego o genezie protestów grudniowych w Gdyni w 1970 roku. W 2010 r. opracowywał również muzykę do filmu dokumentalnego „Jan Paweł II. Szukałem Was…”, opowiadającego o życiu Papieża Jana Pawła II. Michał Lorenc jest również autorem dwóch książek dla dzieci. W 1977 roku napisał „Opowieści czerwcowe”, uznaną za „Debiut roku”. W 1992 roku ukazały się „Baśnie Pani Justyny”.
Wanda Wiktoria PÓŁTAWSKA
Doktor nauk medycznych, specjalista w dziedzinie psychiatrii, profesor Papieskiej Akademii Teologicznej, harcerka, działaczka pro-life. Przed 1939 r. oraz w czasie II wojny światowej była harcerką. Podczas okupacji włączyła się w służbę pomocniczą. Była również łączniczką. Uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Została aresztowana przez Gestapo 17 lutego 1941 i więziona na Zamku w Lublinie a następnie wywieziona do obozu do Ravensbrück. Na krótko przed końcem wojny została przeniesiona do obozu w Neustadt-Glewe, gdzie przebywała do 7 maja 1945. W 1951 ukończyła medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie uzyskała dwa stopnie specjalizacji i doktorat z psychiatrii (1964). W latach 1952-1969 była adiunktem w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej Krakowie a w latach 1955-1997 wykładowcą medycyny pastoralnej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W latach 1964-1972 była pracownikiem Poradni Wychowawczo-Leczniczej przy Katedrze Psychologii UJ. W 1967 zorganizowała Instytut Teologii Rodziny przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i kierowała nim przez 33 lata, piastując stanowisko profesora. W 1981-1984 była wykładowcą w Instytucie Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II przy Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Uczestniczyła w pracach Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. W maju 2014 była autorką akcji Deklaracja wiary lekarzy katolickich i studentów medycyny w przedmiocie płciowości i płodności ludzkiej. Od 1983 członek Papieskiej Rady ds. Rodziny. Od 1994 członek Papieskiej Akademii Życia. Konsultant Papieskiej Rady ds. Pracowników Służby Zdrowia. Członek Unii Pisarzy Medyków. Członek Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy. Wieloletni członek Zespołu Wspierania Radia Maryja w Służbie Bogu, Kościołowi, Ojczyźnie i Narodowi Polskiemu.
Irena Zofia ROMASZEWSKA
Działaczka opozycji demokratycznej w okresie PRL; współtwórczyni, razem z mężem śp. Zbigniewem Romaszewskim, Biura Interwencyjnego KSS KOR oraz „Radia Solidarność” działaczka społeczna. Ukończyła fizykę w Uniwersytecie Warszawskim. W 1967 roku była współinicjatorką akcji zbierania podpisów pracowników naukowych w obronie Adama Michnika zawieszonego w prawach studenta UW. W latach 1969-1971 prowadziła w swoim mieszkaniu polityczne koło samokształceniowe. Od IX 1976 roku organizowała zbiórki pieniędzy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa, zaś od 1977 roku, wraz z mężem Zbigniewem Romaszewskim, kierowała Biurem Interwencyjnym KOR a następnie Komitetem Samoobrony Społecznej KOR, dokumentującym przypadki łamania praw człowieka. Redagowała dział „Praworządność” w „Biuletynie Informacyjnym” KSS KOR. W latach 1980-81 kierowała pracami Komisji Interwencji i Praworządności Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”. Była inicjatorką reaktywowania stowarzyszenia opieki nad więźniami Patronat. Od 1982 roku współorganizowała i była spikerką pierwszego podziemnego Radia „Solidarność”. Aresztowana 5 lipca 1982 roku, a 17 lutego roku i skazana na 3 lata więzienia. Zwolniona po ogłoszeniu amnestii w lipcu 1983 roku. W kwietniu 1985 roku wyjechała do USA, gdzie stworzyła Polski Fundusz Obrony Prawnej, który stanowił podstawę materialną powołanej w 1986 roku działającej jawnie Komisji Interwencji i Praworządności „S”. W Komisji tej działała w latach 1986-1989. W latach 1989 – 1995 pełniła funkcję dyrektora Biura Interwencji Kancelarii Senatu. W 1990 roku w ramach Fundacji Praw Człowieka z mężem i współpracownikami przy współudziale litewskiego Sąjūdisu organizowała II Międzynarodową Konferencję Praw Człowieka w Leningradzie, a w 1998 roku współorganizowała III Międzynarodową Konferencję Praw Człowieka w Warszawie. W latach 1991-1993 była sędzią Trybunału Stanu. W 2011 r. weszła w skład rady stowarzyszenia Solidarni 2010. Jest laureatką Nagrody Praw Człowieka Fundacji Aurora przy Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii (1987). W latach 2007 – 2010 zasiadała w składzie Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. W latach 2008-2010 była Kanclerzem Orderu.
Bronisław WILDSTEIN
Publicysta, dziennikarz, pisarz. W latach 1971–1980 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie studiów rozpoczął działalność opozycyjną. Współpracował z KOR. Był jednym z założycieli Studenckiego Komitetu. Współtworzył również Niezależne Zrzeszenie Studentów w Krakowie. Przez wiele lat dążył do ujawnienia kulis śmierci Stanisława Pyjasa. Był m.in. konsultantem filmu „Gry uliczne”, który był oparty na wydarzeniach związanych ze śmiercią Pyjasa. Od 1980 r. przebywał we Francji. Był między innymi redaktorem miesięcznika „Kontakt” i korespondentem Radia Wolna Europa. Po powrocie z emigracji, w 1989 r. został szefem publicznego Polskiego Radia Kraków. Na początku lat 90. współpracował z „Gazetą Wyborczą”. W latach 1994–1996 był sekretarzem redakcji „Życia Warszawy”, a następnie wraz z Tomaszem Wołkiem przeniósł się do dziennika „Życie”, gdzie do 1997 był jego zastępcą. Współpracował m.in. z tygodnikiem „Wprost”, był felietonistą miesięcznika „Nowe Państwo” i publicystą „Rzeczpospolitej”. Prowadził program „Bez autocenzury” w TV Puls. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Od kwietnia 2005 Członek Honorowy Stowarzyszenia KoLiber. W maju 2006 jednogłośnie wybrany przez Radę Nadzorczą na prezesa zarządu TVP. Funkcję tę pełnił do lutego 2007 r. W 2007 powrócił do redakcji „Rzeczpospolitej” w roli komentatora. Od 2008 r. w TVP był autorem i prowadzącym program „Cienie PRL-u”. W latach 2008-2010 prowadził w TVP1 program „Bronisław Wildstein przedstawia”. Od 2011 do listopada 2012 publikował w tygodniku „Uważam Rze”. Jest publicystą „Gazety Polskiej Codziennie”, a od listopada 2012 także tygodnika „W sieci”. Współpracuje także z Radiem Maryja i Telewizją Trwam. Od stycznia 2013 jest publicystą tygodnika „Do Rzeczy”. Pod koniec 2012 został redaktorem naczelnym Telewizji Republika. Objął stanowisko wiceprezesa zarządu Telewizja Niezależna S.A.. Funkcję tę pełnił do 2014 r. W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.
